Mijn eerste stappen in de politiek zette ik eind de jaren ’80 aan de universiteit van Gent. Daar werd ik lid van het CDS, de Christen Democratische Studenten. Dit was voor mij het begin van een verhaal dat mijn leven voor de komende 30 jaar zou veranderen.

In 1994 werd ik voorzitter van de toenmalige CVP-jongeren Gent. Onze rol als jongeren was vooral het steentje in de schoen van de moederpartij te zijn. En met succes…het aantal ‘misnoegde’ reacties uit het partijbestuur was dé indicator om te weten dat we eigenlijk goed bezig waren. Vanuit Gent trad ik ook toe tot de Nationale Raad van de CVP-jongeren, waar ik de politieke stiel pas echt leerde kennen. ‘Stelen met de ogen’ van de meer ervaren collega’s was toen mijn motto.

Mijn politieke carrière ging in een versnelling hoger toen ik in 2006 werd gevraagd lijsttrekker te zijn voor CD&V bij de Gentse gemeenteraadsverkiezingen. Daarmee trad ik in de voetsporen van mijn politieke vader, gewezen minister van Justitie, Tony Van Parys. Uit de wijze raad die hij me gaf – zoals een bezorgde vader het betaamt – heb ik bijzonder veel geleerd. Tot op vandaag blijf ik aandacht schenken aan zijn advies. Maar ook van de tientallen debatten die ik voerde met mijn collega-lijsttrekkers als Daniël Termont, Vera Dua en Sas Van Rouveroij heb ik heel veel opgestoken.

Van 2007 tot en met 2018 heb ik gezeteld in de Gentse gemeenteraad. Het grootste gedeelte daarvan was ik fractieleider voor mijn partij, waar ik vanuit de oppositie ‘voluit’ kon gaan. In al die jaren heb ik vele dossiers opgevolgd en dit in diverse domeinen als openbare werken, ruimtelijke ordening, burgerzaken, e.d. Maar het dossier dat mij het langst zal bijblijven was de discussie rond ‘het dragen van uiterlijke kentekenen van levensbeschouwelijke, politiek-filosofische of ideologische aard’, kortweg het hoofddoekendebat. Een moeilijk debat omdat het een ethisch vraagstuk betreft. De tussenkomsten waren hevig, de bespreking duurde uren en de meningen waren verdeeld (zelfs binnen dezelfde fracties), maar het was voor mij een van de inhoudelijk sterkste debatten die ik ooit heb meegemaakt. 

Voor veel mensen lijkt politiek iets vies. En soms vragen wij, politici ons af waarom? Misschien moeten er wat meer van ons zich niet boven, maar eerder tussen de mensen wanen. Aan politiek doen vergt vaak veel tijd om te vergaderen, dossiers te vreten,…bureauwerk. En dat is belangrijk. Wij hebben een maatschappelijke verantwoordelijkheid te dragen.

Maar politiek betekent voor mij minstens evenveel: tijd vrij maken om tussen de mensen te zijn, om te luisteren naar hen. Want daar is waar het begint: hoe kunnen wij de juiste beslissingen nemen als we niet meer weten wat voor de mensen belangrijk is. Willen we zelf een positiever imago bij de mensen krijgen, dan beginnen we best met zelf wat meer respect voor hen te hebben. Want wij zijn niet beter dan de rest.

Naast mijn politieke activiteiten probeer ik ook nog wat tijd vrij te maken voor ontspanning. Daar staat voetbal voorop. Niet zelf meer spelen (dat ligt al enige tijd achter mij), maar steevast aanwezig zijn op iedere thuiswedstrijd van KAA Gent en KVE Drongen. En toegegeven, het gebeuren ‘voetbal’ is zeker belangrijk, maar het napraten samen met de vrienden én met een pintje in de kantine is dat evenzeer.

En als er nog tijd over is, dan vind je mij op mijn tennis- en padelclub, TC eleveN. Alhoewel de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen dat er de laatste maanden van spelen niet veel meer van terecht komt.

Op 13 oktober vinden jullie mij op de verkiezingslijst voor de Gemeenteraad in Gent én voor de Provincieraad Oost-Vlaanderen. Ik wil maar al te graag mijn politieke activiteiten verder zetten en reken in die zin op uw steun!